Δεκεμβρίου 1862, ώρα 10 το πρωί: 38 Ινδιάνοι τραγουδούσαν ύμνους της φυλής των Ντακότα καθώς οδηγούνταν σε ειδικά κατασκευασμένες αγχόνες στην πόλη Μανκάτο, στη Μινεσότα, για να κρεμαστούν μπροστά σε ένα πλήθος που διψούσε για αίμα.
Τρία χτυπήματα σε τύμπανο σήμαναν την ώρα του απαγχονισμού. Το πλήθος ξέσπασε σε ζητωκραυγές. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μαζική εκτέλεση στην Ιστορία των
ΗΠΑ. Είχε προηγηθεί μια δίκη με συνοπτικές διαδικασίες-όπου ο κάθε κατηγορούμενος είχε μόλις πέντε λεπτά για να υπερασπιστεί τον εαυτό του-στην οποία είχαν κριθεί ένοχοι 303 Ινδιάνοι. Η καθόλου δημοφιλής στην εποχή της παρέμβαση του προέδρου ΑβραάμΛίνκολν έσωσε τους 265 από την κρεμάλα. Ηταν το πρώτο κεφάλαιο στην αιματηρή διαμάχη ανάμεσα στους Σιου και στους λευκούς Αμερικανούς.
Οι 37 από τους απαγχονισμένους ήταν πιστοί οπαδοί του αρχηγού των Ντακότα, ονόματι Μικρό Κοράκι. Κατηγορούνταν για τη δολοφονία σχεδόν 500 εποίκων λίγους μήνες νωρίτερα. Ολα είχαν ξεκινήσει πριν από τέσσερα χρόνια, όταν η Μινεσότα έγινε Πολιτεία και το Μικρό Κοράκι πήγε στην Ουάσιγκτον για να διαπραγματευθεί. Γύρισε άπραγος και ταπεινωμένος στα μάτια του λαού του: οι Ινδιάνοι έχασαν και άλλα εδάφη, τα οποία δόθηκαν στους λευκούς εποίκους. Οι Ντακότα ή αλλιώς Σιου έβλεπαν τα ζώα που κυνηγούσαν να μειώνονται γιατί κυνηγούσαν πιο εντατικά οι λευκοί, τα δάση να ξηλώνονται για να γίνουν αγροκτήματα και τον τρόπο ζωής τους να αλλάζει ριζικά. Τα χρήματα που τους είχε υποσχεθεί η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν έρχονταν λόγω του κόστους του εμφυλίου πολέμου. Οι συνθήκες που είχαν υπογράψει με τους λευκούς δεν γίνονταν σεβαστές. Πεινασμένοι και εξοργισμένοι στράφηκαν εναντίον των εποίκων.
Ωστόσο ο ένας από τους κατηγορουμένους, ο Ουέ-Τσανκ-Ουός-ταντον-πι, εν συντομία Τσάσκα, δεν συμπεριλαμβανόταν σε αυτούς που θα οδηγούνταν στο ικρίωμα, σύμφωνα με τους ιστορικούς. Το όνομά του ήταν ανάμεσα σε εκείνους που είχαν λάβει χάρη από τον Λίνκολν, από λάθος όμως- ή από άλλη σκοπιμότητα- εκτελέστηκε. Σήμερα, σχεδόν 150 χρόνια αργότερα, υψώνονται όλο και περισσότερες φωνές στις ΗΠΑ για να του δοθεί χάρη μετά θάνατον.
Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι η εκτέλεσή του οφείλεται σε σφάλμα των στρατιωτών, οι οποίοι άρπαξαν τον λάθος άνδρα από τους 303 για να τον οδηγήσουν στην αγχόνη. Στη θέση του έπρεπε να εκτελεστεί ένας άλλος Ινδιάνος που κατηγορούνταν για τη δολοφονία
μιας εγκύου (της άνοιξε την κοιλιά, έβγαλε ζωντανό το μωρό της και το κάρφωσε σε ένα δέντρο).
Αλλοι ιστορικοί πιστεύουν ότι το «λάθος» έγινε επίτηδες επειδή ο Τσάσκα είχε απαγάγει μια λευκή, την οποία είχε σώσει από βέβαιη δολοφονία, και ψιθυριζόταν ότι έγινε ερωμένη του- πράγμα που δεν του το συγχώρησαν ποτέ οι υπόλοιποι Ινδιάνοι.
Η ιδέα τής μετά θάνατον χάρης του Τσάσκα βρίσκει σήμερα πολλούς Ντακότα αντίθετους, επειδή πιστεύουν ότι όλοι οι απαγχονισμένοι είναι μάρτυρες και πρέπει να αποκατασταθούν. Η υπόθεση δείχνει πόσο περίπλοκες παραμένουν οι σχέσεις μεταξύ Ινδιάνων και λευκών στις ΗΠΑ. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση οι περισσότεροι Αμερικανοί παραδέχθηκαν ότι σπανίως έρχονται σε επαφή με Ινδιάνους στην καθημερινή τους ζωή. Από την άλλη πλευρά, οι Ινδιάνοι καταγγέλλουν ότι συνεχίζουν να υφίστανται διακρίσεις στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην Υγεία.
Πολλά χωρίζουν τους Ινδιάνους από τον μέσο Αμερικανό. Και σε επίπεδο ουσιαστικό, όπως η οικονομία και η μόρφωση, αλλά και σε καθαρά επίπεδο συμβολικό. Για παράδειγμα, έχει αναπτυχθεί ολόκληρο κίνημα (χωρίς αποτέλεσμα...) για να τερματιστεί στη Νέα Υόρκη ο εορτασμός της «Ημέρας του Κολόμβου» (κάθε χρόνο στις 12 Οκτωβρίου, επέτειος της ημέρας που πάτησε το πόδι του στην Αμερική, το 1492), καθώς θεωρούν τον ιταλό θαλασσοπόρο που υπηρετούσε τον ισπανικό θρόνο υπεύθυνο για τη γενοκτονία τους και αρνούνται τον όρο ότι «ανακάλυψε» την Αμερική. Παράλληλα οργανώσεις των Ινδιάνων απευθύνουν εκκλήσεις προς τις αθλητικές ομάδες να σταματήσουν επιτέλους να χρησιμοποιούν καρικατούρες Ινδιάνων ως μασκότ.
Οι ινδιάνικες γλώσσες είναι επίσης μείζον πρόβλημα διότι είναι πολύ εκφραστικές και δεν μπορούν να μεταφραστούν ικανοποιητικά. Σύμφωνα με τους γλωσσολόγους, 300 και πλέον γλώσσες ανθούσαν στη Βόρεια Αμερική την εποχή του Κολόμβου. Σήμερα απομένουν οι μισές, αλλά οι περισσότερες απειλούνται σοβαρά με εξαφάνιση, ενώ όλες χάνονται στη μετάφραση. Για παράδειγμα, στη γλώσσα των Λακότα υπάρχει μια λέξη που εκφράζει το δέος και τη σύνδεση με τη φύση που δεν μπορεί να αποδοθεί σωστά στα αγγλικά, ενώ οι Σιου εκφράζουν το αίσθημα τού να μην μπορείς να ζήσεις μακριά από κάποιον- το οποίο όμως δεν αποδίδεται επακριβώς με τον όρο «αγάπη».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=375675&dt=31/12/2010#ixzz19vXMKqXX
Η ιδέα τής μετά θάνατον χάρης του Τσάσκα βρίσκει σήμερα πολλούς Ντακότα αντίθετους, επειδή πιστεύουν ότι όλοι οι απαγχονισμένοι είναι μάρτυρες και πρέπει να αποκατασταθούν. Η υπόθεση δείχνει πόσο περίπλοκες παραμένουν οι σχέσεις μεταξύ Ινδιάνων και λευκών στις ΗΠΑ. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση οι περισσότεροι Αμερικανοί παραδέχθηκαν ότι σπανίως έρχονται σε επαφή με Ινδιάνους στην καθημερινή τους ζωή. Από την άλλη πλευρά, οι Ινδιάνοι καταγγέλλουν ότι συνεχίζουν να υφίστανται διακρίσεις στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην Υγεία.
Πολλά χωρίζουν τους Ινδιάνους από τον μέσο Αμερικανό. Και σε επίπεδο ουσιαστικό, όπως η οικονομία και η μόρφωση, αλλά και σε καθαρά επίπεδο συμβολικό. Για παράδειγμα, έχει αναπτυχθεί ολόκληρο κίνημα (χωρίς αποτέλεσμα...) για να τερματιστεί στη Νέα Υόρκη ο εορτασμός της «Ημέρας του Κολόμβου» (κάθε χρόνο στις 12 Οκτωβρίου, επέτειος της ημέρας που πάτησε το πόδι του στην Αμερική, το 1492), καθώς θεωρούν τον ιταλό θαλασσοπόρο που υπηρετούσε τον ισπανικό θρόνο υπεύθυνο για τη γενοκτονία τους και αρνούνται τον όρο ότι «ανακάλυψε» την Αμερική. Παράλληλα οργανώσεις των Ινδιάνων απευθύνουν εκκλήσεις προς τις αθλητικές ομάδες να σταματήσουν επιτέλους να χρησιμοποιούν καρικατούρες Ινδιάνων ως μασκότ.
Οι ινδιάνικες γλώσσες είναι επίσης μείζον πρόβλημα διότι είναι πολύ εκφραστικές και δεν μπορούν να μεταφραστούν ικανοποιητικά. Σύμφωνα με τους γλωσσολόγους, 300 και πλέον γλώσσες ανθούσαν στη Βόρεια Αμερική την εποχή του Κολόμβου. Σήμερα απομένουν οι μισές, αλλά οι περισσότερες απειλούνται σοβαρά με εξαφάνιση, ενώ όλες χάνονται στη μετάφραση. Για παράδειγμα, στη γλώσσα των Λακότα υπάρχει μια λέξη που εκφράζει το δέος και τη σύνδεση με τη φύση που δεν μπορεί να αποδοθεί σωστά στα αγγλικά, ενώ οι Σιου εκφράζουν το αίσθημα τού να μην μπορείς να ζήσεις μακριά από κάποιον- το οποίο όμως δεν αποδίδεται επακριβώς με τον όρο «αγάπη».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=375675&dt=31/12/2010#ixzz19vXMKqXX
