Ήταν Απρίλιος του 1996 όταν ο τριαντάχρονος τότε επιθετικός του Παναθηναϊκού Krzysztof Warzycha δέχτηκε την μπάλα στα πόδια του μερικά μέτρα έξω από την περιοχή του 2,5 χρόνια αήττητου τότε πρωταθλητή Ευρώπης, Ολλανδίας και κόσμου, Ajax.
Το Ντε Μεερ για λίγα δευτερόλεπτα σταμάτησε να ανασαίνει κι όταν σιγά, σιγά άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η μπάλα είχε περάσει την γραμμή του τέρματος και μάλιστα με τρόπο εντυπωσιακό, άρχισε να αντιλαμβάνεται πως απέναντι του έχει μια ομάδα η οποία πάνω απ όλα διαθέτει ποιότητα και θάρρος.
Εκείνη την ημέρα δεν ήταν τόσο η αξία των παιχτών του παναθηναϊκού, αλλά το βάρος της φανέλας τους. Αυτό το νοητό βάρος ήταν που τους προστάτευε απέναντι στα θηρία και τους έδινε το δικαίωμα να τους κοιτά στα μάτια.
Από εκείνη την βραδιά πέρασαν αρκετά χρόνια. Χρόνια που συναθροίζουν τις διδαχές που αποκόμισε η ομάδα από εκείνο τον αγώνα. Τι έμαθε λοιπόν η ομάδα του παναθηναϊκού από αυτή την βραδιά? Σε τι έγινε καλύτερη και σε τι χειρότερη από το γκολ εκείνο του Άμστερνταμ?
Ο Παναθηναϊκός έμαθε να ξεχνά πως είναι να παίζεις παιχνίδι ποιότητας. Ο Παναθηναϊκός έμαθε να ξεχνά πως είναι να νιώθεις περήφανος όταν ο σύλλογος σου μάχεται στα ψηλά στρώματα με αξιοπρέπεια. Έμαθε στα άλλοθι και τις δικαιολογίες. Έμαθε πώς να εκμεταλλεύεται την ιστορία για οικονομικό, προσωπικό, πολιτικό όφελος. Έμαθε πώς να κρύβεται και να ντρέπεται για τις εμφανίσεις και τις πορείες του.
Έμαθε πώς να αναπολεί το παρελθόν και πώς να μην προσδοκεί το μέλλον. Έμαθε πως είναι να συμμετέχει σε στημένες διοργανώσεις, αλλά και το πώς να προσπαθεί να μοιάσει στον τρόπο λειτουργίας τους. Έμαθε να μην διεκδικεί δόξες αλλά να τις αγοράζει. Έμαθε να μην τιμά τους Ήρωες του αλλά να κατασκευάζει ψεύτικους. Έμαθε πώς να αρκείται σε μυθοπλασίες.
Από εκείνη την βραδιά που ο Παναθηναϊκός πάγωσε το Άμστερνταμ, κατάφερε να παγώσει οριστικά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Σήμερα αρκετά χρόνια μετά, αντικρίζουμε «φίλους» προέδρους και καπετάνιους του Παναθηναϊκού να νοιάζονται για το ποιος θα χρησιμοποιήσει την ιστορική αξία αυτού του συλλόγου, για το ποιος έφαγε ή θα φάει το καλύτερο κομμάτι του θηράματος, για το ποιος θα ονομαστεί σωτήρας και μέγας ευεργέτης, για το ποιος θα είναι αυτός που θα επωφεληθεί από την ομάδα πολύπλευρα και πολυδιάστατα, Αλλά προφανώς κανείς απ αυτούς δεν αντιλαμβάνεται πως οι ποιοτικοί σύλλογοι, είτε πρόκειται για μια ομάδα προσκόπων, είτε για τους Ιππότες της Μάλτας απαιτούν πάνω απ όλα ανθρώπους που να νιώθουν κομμάτι αυτού του σώματος και να το νοιάζονται και να το αγαπούν. Πόσο μάλιστα όταν αυτό το κομμάτι είναι η ίδια του η καρδιά.
Δυστυχώς απ ότι φαίνεται ο Παναθηναϊκός από εκείνο το βράδυ του Απρίλη… έχασε την καρδιά του… και απέκτησε αντί αυτού ένα μηχάνημα τεχνικής υποστήριξης. Ένα μηχάνημα που κάποια στιγμή θα σταματούσε την λειτουργία του.
Ανεξαρτήτου το αν ο παναθηναϊκός βρει η όχι τον δρόμο του, έχει ήδη υποστεί μια σεισμική δόνηση τέτοιου μεγέθους, που τα συντρίμμια που άφησε πίσω της θα συντελούν ένα σκηνικό τραγωδίας.
Και για όσους τώρα ανησυχούν, νομίζω αδίκως το κάνουν. Καθώς ο Παναθηναϊκός αποτελεί μαγαζί γωνία κι αυτό συμφέρει πολλούς. Το κακό είναι ότι αυτός που θα αγοράσει το μαγαζί… δεν θα καταλάβει ποτέ ότι πρόκειται για ¨μουσείο πολυτελείας¨.
